3 en saio: 1a casa, 1a habitación, 1a palabra: 3 en saio 3
a casa: obra colectiva entre arquitectos e poetas
a habitación: Revista de arquitectura "O monografías"
poemas da cidade oculta
(I)
A min e non a ti
mordeume de neno unha balea
e no espiral de A.D.N.
mesturóuseme a dolor con tres pasos e tres golpes:
as chemineas enchéronse dos bechos máis pequenos
a cola do alacrán habitoume polos brazos
e a memoria
a memoria
a memoria é un animal
con solitaria.
(II)
E atravesados pola barriga
ela e eu
morremos xuntos cada mes
como se a cera das rúas
estivese máis mesta
e os barcos afundisen
baixo a pel das grúas.
Explícame sen ferirme
o tránsito do deserto
cantos son os nenos
que morreron nos portais
deixándose os labios
baleiros de memoria
cantos son os animais que nos quedan
e quen nos roubou o abecedario dos ollos.
Cántame outra vez a canción da balea
mentres absorbes o rastro do meu nome
mentres me enches o lombo de cristais
e o corazón se constrúe
no latexo oposto.
Dime se se pode medir
a distancia que separa
a túa boca do meu ventre
o cemiterio de peixes
onde habitan as algas
o lugar exacto dos corpos
onde nos matamos cada vez
máis xuntos.
Arríscame os brazos
as medusas
ó xogo da pedra
dóeme a hora en punto en que nacemos
e se me quedan ondas
quizais entre as dúas pernas.
Atravésame unha e outra vez
o camiño da néboa
o código de luces dos faros
cando o palangre ole ós restos da suor
e os homes traen
o que lles deixa a fame.
Acálame a voz
da cidade e dos adornos
os parques visitados con anaquiños de miga
onde os cisnes dormen
para non voar máis lonxe.
Atravésame unha e outra vez
polas entrañas da carne
falándome os teus ollos
dos deuses e das algas
de cantos son os que ficaron
apreixados nas dunas
e se me quedan forzas
para regresar ás veces.
Tócame o teu núcleo
da porta para dentro
nas xanelas de enfronte
apenas nos recordan
e podemos xuntos
mastigar sen présaso aire irrespirable do bordel.
Sobre o leito
o vento se divide
e ti me pasas a dolor
das árbores das rochas e da casa
descifras a marea nun vaso de vodka....
HOXE NON VICHES COMO AMENCÍA
FOI BONITO
HOXE NON VICHES COMO AMENCÍA
E FOI BONITO.
(III)
CON ESPASMOS E TREMORES
CON CERDEIRAS DE PEDRA
E RÚAS ARRUINADAS
TODOS NA CASA
GARDABAMOS A MAREA NUN SOBRE PECHADO
QUE DE QUE
QUEN DE QUEN
SEN REMITE
O SILENCIO.
(I)
A min e non a ti
mordeume de neno unha balea
e no espiral de A.D.N.
mesturóuseme a dolor con tres pasos e tres golpes:
as chemineas enchéronse dos bechos máis pequenos
a cola do alacrán habitoume polos brazos
e a memoria
a memoria
a memoria é un animal
con solitaria.
(II)
E atravesados pola barriga
ela e eu
morremos xuntos cada mes
como se a cera das rúas
estivese máis mesta
e os barcos afundisen
baixo a pel das grúas.
Explícame sen ferirme
o tránsito do deserto
cantos son os nenos
que morreron nos portais
deixándose os labios
baleiros de memoria
cantos son os animais que nos quedan
e quen nos roubou o abecedario dos ollos.
Cántame outra vez a canción da balea
mentres absorbes o rastro do meu nome
mentres me enches o lombo de cristais
e o corazón se constrúe
no latexo oposto.
Dime se se pode medir
a distancia que separa
a túa boca do meu ventre
o cemiterio de peixes
onde habitan as algas
o lugar exacto dos corpos
onde nos matamos cada vez
máis xuntos.
Arríscame os brazos
as medusas
ó xogo da pedra
dóeme a hora en punto en que nacemos
e se me quedan ondas
quizais entre as dúas pernas.
Atravésame unha e outra vez
o camiño da néboa
o código de luces dos faros
cando o palangre ole ós restos da suor
e os homes traen
o que lles deixa a fame.
Acálame a voz
da cidade e dos adornos
os parques visitados con anaquiños de miga
onde os cisnes dormen
para non voar máis lonxe.
Atravésame unha e outra vez
polas entrañas da carne
falándome os teus ollos
dos deuses e das algas
de cantos son os que ficaron
apreixados nas dunas
e se me quedan forzas
para regresar ás veces.
Tócame o teu núcleo
da porta para dentro
nas xanelas de enfronte
apenas nos recordan
e podemos xuntos
mastigar sen présaso aire irrespirable do bordel.
Sobre o leito
o vento se divide
e ti me pasas a dolor
das árbores das rochas e da casa
descifras a marea nun vaso de vodka....
HOXE NON VICHES COMO AMENCÍA
FOI BONITO
HOXE NON VICHES COMO AMENCÍA
E FOI BONITO.
(III)
CON ESPASMOS E TREMORES
CON CERDEIRAS DE PEDRA
E RÚAS ARRUINADAS
TODOS NA CASA
GARDABAMOS A MAREA NUN SOBRE PECHADO
QUE DE QUE
QUEN DE QUEN
SEN REMITE
O SILENCIO.
areados
(I)
EU RECORDO A MIÑA CARA
ESPREITANDO UN LUGAR DE TIGRES
NO TEU CORPO
BUSCANDO NA EPIDERME
O BURACO MÁIS PROFUNDO
A DOR MÁIS GRANDE
O LUGAR EXACTO
POR ONDE CAE O SOL
COMA UN NENO GORDO
CHEO DE TICS NERVIOSOS
diminuto
ESPREITANDO UN LUGAR DE TIGRES
NO TEU CORPO
BUSCANDO NA EPIDERME
O BURACO MÁIS PROFUNDO
A DOR MÁIS GRANDE
O LUGAR EXACTO
POR ONDE CAE O SOL
COMA UN NENO GORDO
CHEO DE TICS NERVIOSOS
diminuto
(II)
ESTAMOS AQUÍ
DE COSTAS Á LÚA
CON TODO A PEL MOLLADA
E OS BRAZOS ATEIGADOS DE FEBRE
( O AMOR É PARA NÓS
UN CRUCE DE DORES E VACÍOS )
POLA FIESTRA ENTRAN OS MORCEGOS
E AS OUTRAS GAIVOTAS XA SE FORON
HAI
ALOMENOS
TRES MINUTOS
COA PEL MOLLADA
E A CARA TRISTE
SOMOS UN LUGAR
UN LUGAR DE CETÁCEOS.
ESTAMOS AQUÍ
DE COSTAS Á LÚA
CON TODO A PEL MOLLADA
E OS BRAZOS ATEIGADOS DE FEBRE
( O AMOR É PARA NÓS
UN CRUCE DE DORES E VACÍOS )
POLA FIESTRA ENTRAN OS MORCEGOS
E AS OUTRAS GAIVOTAS XA SE FORON
HAI
ALOMENOS
TRES MINUTOS
COA PEL MOLLADA
E A CARA TRISTE
SOMOS UN LUGAR
UN LUGAR DE CETÁCEOS.
(III)
SOMOS COMO UN LUGAR DE CETÁCEOS
E TRES DÍAS Á SEMANA
VOMITAMOS O AMOR
DE BOCA A BOCA
LOGO ABRIMOS OS ARMARIOS
ONDE ESTÁN OS PINCEIS
AS FOTOGRAFÍAS
E AS CINTAS DE VÍDEO
COAS NOSAS POSTURAS MÁIS ÍNTIMAS.
TI NUNCA LEVAS BRAGAS
E SEMPRE FAS O MESMO CADRO
AZUL
AZUL COBALTO
EU QUEDO A MIRARTE LENTAMENTE
NON SEI
COMO SE ALGO DE TODO ISTO
ME RECORDARA A TI..
E TRES DÍAS Á SEMANA
VOMITAMOS O AMOR
DE BOCA A BOCA
LOGO ABRIMOS OS ARMARIOS
ONDE ESTÁN OS PINCEIS
AS FOTOGRAFÍAS
E AS CINTAS DE VÍDEO
COAS NOSAS POSTURAS MÁIS ÍNTIMAS.
TI NUNCA LEVAS BRAGAS
E SEMPRE FAS O MESMO CADRO
AZUL
AZUL COBALTO
EU QUEDO A MIRARTE LENTAMENTE
NON SEI
COMO SE ALGO DE TODO ISTO
ME RECORDARA A TI..
(IV)
Hoxe amarreiche os brazos ás pernas e chantei un acivro na túa boca. Despois tracei tres círculos ó redor do teu corpo, e collín unha polea.
Agora estás aí
no alto
completamente espida
e eu durmo docemente
sobre as baldosas frías
ESPERO QUE FLOREZA
ESTOU SEGURO.
Agora estás aí
no alto
completamente espida
e eu durmo docemente
sobre as baldosas frías
ESPERO QUE FLOREZA
ESTOU SEGURO.
teoría do lugar
(I)
Eu son o cazador
e desde hai tempo persigo unha idea dolorosa. Non o sei, quizais precise darlle a forma mutilada do meu corpo; unha pegada de min sobre unha rocha calcárea.
Tres aviadores fitan dende o alto as couvidades das miñas mans
o ruído
a pintura azulada dos meus ollos
mesturándose coa escuma salgada da marea
e o ruído
o ruído anega os ollos
o ruído
os corpos cando caen
fan ruído.
e desde hai tempo persigo unha idea dolorosa. Non o sei, quizais precise darlle a forma mutilada do meu corpo; unha pegada de min sobre unha rocha calcárea.
Tres aviadores fitan dende o alto as couvidades das miñas mans
o ruído
a pintura azulada dos meus ollos
mesturándose coa escuma salgada da marea
e o ruído
o ruído anega os ollos
o ruído
os corpos cando caen
fan ruído.
(II)
PINTO A MIÑA CARA
CON CÍRCULOS NERVIOSOS
SON
COMA UN HOME EPILÉPTICO
SEN BOCA
UN NENO PEQUENO
CON DEMASIADAS
DIOPTRÍAS.
CON CÍRCULOS NERVIOSOS
SON
COMA UN HOME EPILÉPTICO
SEN BOCA
UN NENO PEQUENO
CON DEMASIADAS
DIOPTRÍAS.
(III)
E hoxe esperei
a que ardese a terra
busquei a postura idónea
para adentrarme no bosco
e con cal
ir gravando a distancia
entre as pisadas
agora estou no centro
ollando a lentitude
dos meus pasos
precipitarse contra as rochas
SON
COMO UNHA PARTE NO BOSCO
OU COMO UN ANIMAL ENFERMO
O SIGNO
DUNHA LOCOMOCIÓN
ARRASADA.
a que ardese a terra
busquei a postura idónea
para adentrarme no bosco
e con cal
ir gravando a distancia
entre as pisadas
agora estou no centro
ollando a lentitude
dos meus pasos
precipitarse contra as rochas
SON
COMO UNHA PARTE NO BOSCO
OU COMO UN ANIMAL ENFERMO
O SIGNO
DUNHA LOCOMOCIÓN
ARRASADA.
(IV)
O SOL NO ALTO
UNHA PELOTA DE GOMA
O MEU CORPO DEBUXADO
CON QUILÓMETROS DE XIZ
DETRÁS
A CHATARRA
A PISTA ONDE MORREN OS AVIÓNS
UNHA CAIXA
PARA ENCHER DE PLUMAS
UNHA PELOTA DE GOMA
O MEU CORPO DEBUXADO
CON QUILÓMETROS DE XIZ
DETRÁS
A CHATARRA
A PISTA ONDE MORREN OS AVIÓNS
UNHA CAIXA
PARA ENCHER DE PLUMAS
(V)
Construír a teoría do lugar:
meterse dentro.
A primeira lembranza é a miña boca soterrada na area e centos de plumas esparexidas polos brazos.
Desfeitas.
Despois, o ruído
a chatarra inmóbil no centro das dunas
e o ruído
así de inmóbil
coma un animal de aire
pero acuático
o ruído
un vexetal pintado
con anaquiños de xiz
meterse dentro.
A primeira lembranza é a miña boca soterrada na area e centos de plumas esparexidas polos brazos.
Desfeitas.
Despois, o ruído
a chatarra inmóbil no centro das dunas
e o ruído
así de inmóbil
coma un animal de aire
pero acuático
o ruído
un vexetal pintado
con anaquiños de xiz
decrúa
(I)
Espreito a miña horta baleira
e fago do meu corpo unha decrúa
semento pegadas dixitais
no medio das ortigas
escribo
sobre o chan
palabras para morse.
e fago do meu corpo unha decrúa
semento pegadas dixitais
no medio das ortigas
escribo
sobre o chan
palabras para morse.
(II)
Paseo por min
coma un funambulista de arame
así
coa cara desolada
sen plumas.
coma un funambulista de arame
así
coa cara desolada
sen plumas.
(III)
E así
adopto a realidade
e procuro a perfección do viandante.
Imito os seus zapatos.
Vou sorrindo do xeito en que sorrín
a tele e as familias
corto as branquias
(aplausos)
agocho a miña pel
na caixa
dos perfumes.
así
un residente sen rostro
e pinto na caluga unha diana.
Vou trazando os círculos no corpo
e as colores
semento a miña pel
de frechas
e de humus.
Nace o malabarista
e eu penso asistir ó seu parto entre as maceiras
do mesmo xeito
que hai tempo asistín á fundación da cidade
e da casa
e das torres do vixía
coas que matan ás baleas
para depurar o océano de todo instinto creador.
E entón falarte da visión
ó igual que un día chegou ós meus oídos
a palabra decrúa
e tender así
unha ponte infinda
entre os magnolios.
Pero non quero convencerte de nada
facer apoloxía de nada
tirar nada.
O único que quero
é construír unha historia comigo
unha narración
un relato.
A fin de contas
eu o único que son
é un texto
un relato
un poema que me conto e conto ós outros
para poder definirme
e dar coherencia á experiencia.
Igual ca ti
ou igual que a realidade.
porque eu son un linde
entre as ficcións posibles
un barco varado no areal
un lugar frecha.
unha ficción á favor do capital
un relato de letras contra os ollos
así,
para desposuírte do espacio
e abonarte
de balas e de humus:
esta é a realidade.
Pero hoxe quero determe un segundo contigo.
Mira;
nace o malabarista
e eu penso asistir ó seu parto entre as maceiras
do mesmo xeito
que hai tempo asistín á fundación da cidade
e da casa
e das torres do vixía
coas que matan ás baleas
para depurar o océano de todo instinto creador.
E entón falarte da visión
ó igual que un día chegou ós meus oídos
a palabra decrúa
e tender así
contigo
unha ponte infinda
entre os magnolios.
Entradas
